Help de Hulphond helpen

Bij deze wil ik je attent maken op de Stichting Hulphond en Stichting Hulphond Friesland , voor informatie zie de link Hulphonden Algemeen en Hulphond Friesland hiernaast.

Stichting Hulphond leidt vooral honden op voor mensen met een motorische of een auditieve beperking of epilepsie. Het doel is om hun zelfredzaamheid en zelfstandigheid te vergroten.
Afgelopen week heb ik een reportage op tv hierover gezien. Het is zo fantastisch wat deze honden allemaal kunnen. Het meest indrukwekkende vond ik het verhaal van een vrouw die wel 15 epilepsie aanvallen per dag had. Dankzij haar Hulphond kon zij thuis blijven wonen omdat de hond de aanvallen voelt aankomen en haar daarop attent maakt zodat ze bijtijds medicijnen kan nemen. Hierdoor waren de aanvallen dusdanig verminderd dat het nog maar een paar keer per maand voorkwam. En als het dan gebeurde, duwde de hond de vrouw op haar zij en drukte met zijn snuit een hulpknop in zodat er binnen een paar minuten een verpleegkundige kwam en haar medicijnen kon toedienen die hij dan ook al had gepakt. Geweldig toch, en moet je je eens bedenken wat dat aan medische kosten bespaart!

Wist je dat er ook honden zijn die een hypo voelen aankomen bij diabetespatienten? Ongeveer een half uur van tevoren waarschuwen zij de patient dat ze de bloedsuikers moeten controleren zodat ze maatregelen kunnen nemen. Ook weer enorm fijn voor deze mensen die anders soms niet eens zelfstandig zouden kunnen wonen. Een prachtig verhaal hierover vind je op de site van Hulphond Friesland.
Als je nog een goed doel zoekt om iets aan te geven dan kan ik Stichting Hulphond en Hulphond Friesland zeker aanbevelen, voor 3 euro per maand kun je hen al ondersteunen!

Dikke vrienden.....

Met Rex en Rebecca gaat het heel goed, het worden al echt maatjes. Als Rebecca even naar boven gaat dan staat Rex trouw bij de deur te wachten tot ze weer beneden komt. Dat is zo leuk om te zien!

Ook als er kinderen op bezoek komen (die willen natuurlijk allemaal graag de nieuwe aanwinst komen bewonderen) dan blijft Rex bij Rebecca en luistert eigenlijk alleen naar haar. Het is zo wonderlijk om te zien hoe Rex zo instinctief blijkt te weten dat hij bij haar hoort en dat hij voor haar moet zorgen.

Afgelopen week zijn we bij de dierenarts geweest want Rex heeft wat last van zijn ogen en heeft daar zalf voor gekregen, hij deed het prima daar en heeft zelfs op de weegschaal gestaan, 26,8 kilo weegt hij. Een prima gewicht volgens de dierenarts.

Ook zijn we naar de bloemenwinkel geweest en heb ik buiten gewacht terwijl Rebecca en Rex een bloem gingen kopen. Dat ging heel erg goed, ze heeft het helemaal alleen gedaan!

Daarna zijn we samen naar de kaartenwinkel geweest en heeft ze een kaart gekocht voor Hulp Hond Friesland zodat ze daar ook kunnen zien hoe goed ze het samen met Rex doet!

Het wandelen gaat nog wel wat wisselend met Rex, het is natuurlijk ook een hele overgang van het rustige Friesland naar een stad. Overal hoort en ziet hij wat, ook als hij andere honden ziet wordt hij erg enthousiast en wil hij graag spelen. Hij moet nu leren dat dat nu echt afgelopen is en dat hij rustig aan de riem moet lopen. Maar morgen ga ik samen met iemand wandelen die veel verstand van honden heeft en kunnen we daar aan gaan werken.

Prachtig moment

Vanavond hadden we een heel mooi moment met Rex, Rebecca wilde niet eten en was ergens erg verdrietig over. Ze vind het dan heel moeilijk om te praten, uiteindelijk vertelde ze dat ze op school in de pauze alleen moest spelen omdat ze niet met de groepjes mee mocht doen. Dit gebeurd heel vaak zegt ze.

Ze moest erg huilen en Rex sprong van de bank en liep gelijk op haar af maar kon niet goed bij haar komen. Wij zeiden dat ze maar even op de bank moest gaan zitten. Rex sprong er gelijk bij en begon haar gezicht te besnuffelen en duwde zijn snuit in haar haren. Hij ging heel dicht tegen haar aan zitten en verloor haar geen moment uit het oog. Op een gegeven moment ontspande ze hierdoor en begon ze hem te aaien. Toen begon hij zachtjes met haar te spelen en begon ze door haar tranen heen te lachen. Dit duurde ongeveer 10 minuten bij elkaar en bij Rebecca was het verdriet toen weg.

Wat is hier nu zo byzonder aan? Rebecca is een meisje wat door haar aandoening heel moeilijk haar emoties op een normale manier kan uiten, ze praat dan ook niet meer en het is voor ons dan erg moeilijk om haar te bereiken en dit soort "buien" duren dan ook meestal heel lang met veel gehuil, weglopen en zichzelf terug trekken.

Wij als ouders hebben met kippenvel op onze armen zitten kijken hoe Rex dit zelf aanpakte en heeft opgelost in nog geen 10 minuten tijd. Dit is wat wij hoopten toen we dit traject ingingen en het heeft ons veel inspanning gekost maar wat we vanavond zagen gebeuren is dit het allemaal waard geweest!

Geweldig Rex!

Kennismaken met de klas en met Melief

Toen wij naar Friesland reden zijn we onderweg gestopt en konden we deze prachtige foto maken

Afgelopen vrijdag is Rex kennis wezen maken op de school van Rebecca, dat was erg leuk, alle kinderen mochten hem om beurten laten zitten en een hondensnoepje geven. En dat is natuurlijk wel heel leuk als een hond zo goed luistert! Hij is dan heel lief en hij heeft alle kinderen uitvoerig besnuffeld. Rebecca was natuurlijk heel erg trots dat haar hond zo goed luisterde.

Zaterdagmiddag ging Rebecca met haar vader, Rex uitlaten en toen ze terugkwamen waren er kinderen in de straat aan het spelen. Rebecca vroeg of ze buiten mocht spelen, (dit heeft ze bijna 3 jaar niet meer gedaan!) dit was natuurlijk goed. Ze heeft toen bijna een uur buitengespeelt wat voor haar een enorme overwinning is. Dit kan toch geen toeval zijn, wij denken dat ze zich veel zekerder voelt nu ze Rex heeft.

Zondag kregen we visite van Rebecca's zus en haar man en hun hondje. Dit was wel even spannend want Melief (hun hondje) is niet echt andere honden gewend en ze vind ze meestal niet zo leuk dus hoe zou dit gaan? We hadden vlakbij op een grasveldje afgesproken op neutraal terrein, toen Melief aan kwam lopen vond ze het gelijk al niets, hij was groot en wilde spelen, daar was ze niet van gediend. Ze snauwde wat af tegen hem, we zijn maar wat gaan wandelen om ze af te leiden. Op een gegeven moment konden we een beetje bij elkaar in de buurt lopen. Toen wilden we wel eens naar huis, we hebben binnen Rex aan de lijn gehouden die vond het allemaal wel best en bekeek op zijn gemak dat kleine druktemakertje eens. Maar Melief vond het nog steeds niets en op een gegeven moment sprong ze hem gewoon naar zijn keel. Wat een lef heb je dan!

Na een tijdje was Rex het zat en stond op en blafte zo'n 5 a 6 keer (wat hij normaal nooit doet) en toen had Melief geloof ik door wie de baas hier was. Daarna ging het langzaam beter en konden ze los door de kamer lopen. Het was komisch om te zien hoe ze af en toe boze en arwanende blikken naar elkaar wierpen maar die maakten langzaam plaats voor interesse. Op het laatst hebben ze toch even samen op de bank gelegen met Rebecca als buffer ertussen. Het was me het middagje wel weer.

Wij zijn inmiddels naar de zolder verhuisd omdat Rex de zoldertrap niet kon nemen, ach het valt eigenlijk wel mee slapen in het "Penthouse", best wel gezellig eigenlijk. Tja je moet er wat voor over hebben! Maar we hebben al zoveel hobbels genomen dat deze er ook nog wel bij kan.