Vanavond hadden we een heel mooi moment met Rex, Rebecca wilde niet eten en was ergens erg verdrietig over. Ze vind het dan heel moeilijk om te praten, uiteindelijk vertelde ze dat ze op school in de pauze alleen moest spelen omdat ze niet met de groepjes mee mocht doen. Dit gebeurd heel vaak zegt ze.
Ze moest erg huilen en Rex sprong van de bank en liep gelijk op haar af maar kon niet goed bij haar komen. Wij zeiden dat ze maar even op de bank moest gaan zitten. Rex sprong er gelijk bij en begon haar gezicht te besnuffelen en duwde zijn snuit in haar haren. Hij ging heel dicht tegen haar aan zitten en verloor haar geen moment uit het oog. Op een gegeven moment ontspande ze hierdoor en begon ze hem te aaien. Toen begon hij zachtjes met haar te spelen en begon ze door haar tranen heen te lachen. Dit duurde ongeveer 10 minuten bij elkaar en bij Rebecca was het verdriet toen weg.
Wat is hier nu zo byzonder aan? Rebecca is een meisje wat door haar aandoening heel moeilijk haar emoties op een normale manier kan uiten, ze praat dan ook niet meer en het is voor ons dan erg moeilijk om haar te bereiken en dit soort "buien" duren dan ook meestal heel lang met veel gehuil, weglopen en zichzelf terug trekken.
Wij als ouders hebben met kippenvel op onze armen zitten kijken hoe Rex dit zelf aanpakte en heeft opgelost in nog geen 10 minuten tijd. Dit is wat wij hoopten toen we dit traject ingingen en het heeft ons veel inspanning gekost maar wat we vanavond zagen gebeuren is dit het allemaal waard geweest!
Geweldig Rex!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten